Ο θαλάσσιος φοινικικός πολιτισμός από το Λεβάντε μεταμόρφωσε ολόκληρη τη Μεσόγειο κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ.

Ωστόσο, η λόγω των αθρώων μετακινήσεων μεταξύ της πατρίδας των Φοινίκων της Λεβαντίνης και των φοινικικο-πουνικών οικισμών στην κεντρική και δυτική Μεσόγειο δεν είχε γίνει μέχρι σήμερα σαφής η προέλευσή τους, λόγω έλλειψης ολοκληρωμένων μελετών αρχαίου DNA.

Ωστόσο, σύμφωνα με ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature», αρκετοί Φοίνικες είχαν ελληνικό DNA.

Όπως αναφέρει το περιοδικό, δημιουργήθηκαν γονιδιωματικά δεδομένα για 210 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 196 από 14 τοποθεσίες που παραδοσιακά αναγνωρίζονται ως φοινικικές και πουνικές στη Λεβάντα, τη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρική, τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Ίμπιζα, καθώς και ένα άτομο της πρώιμης εποχής του σιδήρου από την Αλγερία.

Οι Φοίνικες της Λεβαντίνης συνέβαλαν ελάχιστα γενετικά στους πουνικούς οικισμούς στην κεντρική και δυτική Μεσόγειο μεταξύ του 6ου και του 2ου αιώνα π.Χ., παρά τις άφθονες αρχαιολογικές ενδείξεις για πολιτιστικούς, ιστορικούς, γλωσσικούς και θρησκευτικούς δεσμούς.

Αντίθετα, αυτοί οι κληρονόμοι του λεβαντίνικου φοινικικού πολιτισμού, στη πλειονότητά τους φαίνεται να έχουν καταγωγή από τη Σικελία και το Αιγαίο, ενώ κάποιοι, φαίνεται, να προέρχονταν από τη Βόρεια Αφρική, γεγονός που δικαιολογεί την αυξανόμενη επιρροή της Καρχηδόνας.

Ωστόσο, αυτή ήταν μειοψηφική συνεισφορά της καταγωγής σε όλες τις τοποθεσίες του δείγματος, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Καρχηδόνας.

Διαφορετικές τοποθεσίες του Πουνικού σε όλη την κεντρική και δυτική Μεσόγειο παρουσιάζουν παρόμοια πρότυπα υψηλής γενετικής ποικιλομορφίας.

Καταλήγοντας, το «Nature» αναφέρει ότι εντοπίζονται, επίσης, γενετικές σχέσεις σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, που αντανακλούν κοινές δημογραφικές διαδικασίες που διαμόρφωσαν τον κόσμο του Πουνικού.