Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο γίνεται λόγος για τα λεγόμενα «γκρι»διαζύγια και για το ότι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο παρουσιάζει αύξηση τα τελευταία χρόνια. Με τον όρο «γκρι διαζύγιο» περιγράφονται τα διαζύγια ανάμεσα σε ενήλικες ηλικίας 50 ετών και άνω ή διαφορετικά ανάμεσα σε ζευγάρια που έχουν ζήσει μαζί 30, 40 ή ακόμα και 50 χρόνια.

Τις περισσότερες φορές όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν για ένα τέτοιο διαζύγιο στο περιβάλλον τους ξαφνιάζονται ιδιαίτερα σαν να υπάρχει η εντύπωση ότι τα άτομα αυτών των ηλικιών παύουν να αναρωτιούνται για τη ζωή τους και την ευτυχία τους. Όμως τα γκρι διαζύγια είναι μία πραγματικότητα και οι άνθρωποι που τα ζουν καλούνται να διαχειριστούν πολύ μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους.

Τι είναι, όμως, αυτό που μπορεί να οδηγήσει στο διαζύγιο ανθρώπους που έχουν ζήσει μαζί τόσα πολλά χρόνια; Ας δούμε μερικούς από τους παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο σε ένα τέτοιο χωρισμό:

Πιθανόν το ζευγάρι να είχε αντιληφθεί την ανάγκη να χωρίσει αρκετά νωρίτερα και να το παρέτεινε έως ότου ενηλικιωθούν τα παιδιά ούτως ώστε να μην πληγωθούν ή/και να μην επηρεαστούν οι σχολικές/ακαδημαϊκές τους επιδόσεις.

Επιπλέον κομβικό ρόλο φαίνεται να παίζει η εστίαση στους γονεϊκούς ρόλους για πάρα πολλά χρόνια και συγχρόνως η παραμέληση της σχέσης του ζευγαριού. Αν μέσα στα χρόνια είχαν χαθεί και ουσιαστικά εστίαζαν στο πώς θα συνεργαστούν για το μεγάλωμα των παιδιών και για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων, τότε όταν εκείνα μεγαλώνουν δημιουργείται ένα μεγάλο κενό. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτονομούνται φαίνεται ότι η οικογένεια αποσταθεροποιείται και έρχονται στην επιφάνεια δυσκολίες του ζευγαριού που μπορεί να είχαν κουκουλωθεί λόγω του ότι οι άνθρωποι επένδυαν περισσότερα στο μεγάλωμά τους.

Η αυτονόμηση των παιδιών «συναντιέται» και με την περίοδο που ηλικιακά οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν σε αυτή τη φάση και μοιραία προκαλούνται κραδασμοί στο ζευγάρι. Συχνά όλα τα παραπάνω συμπίπτουν χρονικά και με άλλα σημαντικά ορόσημα στην πορεία του ζευγαριού, όπως η συνταξιοδότηση ή το ότι φεύγει από το σπίτι και το νεαρότερο παιδί της οικογένειας.

Η χρόνια έλλειψη επικοινωνίας και η απομάκρυνση του ζευγαριού έρχεται στην επιφάνεια σε αυτή την περίοδο και η δυσφορία λειτουργεί συσσωρευτικά. Είναι τότε που ο καθένας έχει εξελιχθεί προς άλλη κατεύθυνση και είναι σαν να ανακαλύπτουν ότι ζουν με έναν «ξένο», με κάποιον που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πια.

Δεδομένων των παραπάνω είναι ευνόητο ότι μιλάμε για μία μεταβατική φάση της ζωής των ζευγαριών και είτε θα ανανεωθεί το «συμβόλαιο» της σχέσης τους είτε θα οδηγηθούν σε χωρισμό. Αν οι άνθρωποι δεν βρουν ξανά νόημα στο να είναι μαζί, τότε έχουν να διαχειριστούν μία εξαιρετικά επίπονη κατάσταση και να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπιστούν από τον περίγυρό τους με σεβασμό και να μην θεωρηθεί ότι σε αυτή την ηλικία δεν είχαν το δικαίωμα να επαναδιαπραγματευτούν τη σχέση και τις επιλογές τους.
Τέλος, η επαφή με το υποστηρικτικό περιβάλλον, η ενασχόληση με δραστηριότητες που προσφέρουν ικανοποίηση και το άνοιγμα σε νέα ενδιαφέροντα λειτουργούν ευεργετικά για τους ανθρώπους που βιώνουν την απώλεια της σχέσης τους.