Μετά την απίστευτα μαζική συμμετοχή των πολιτών στις διαμαρτυρίες για τα Τέμπη και τη συγκάλυψη, η κυβέρνηση φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι η πτωτική της πορεία δεν έχει επιστροφή. Για τον λόγο αυτόν επιμένει να αβαντάρει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ψάχνοντας στο πρόσωπό της τον νέο Τσίπρα, τον οποίο θα κραδαίνει ως απειλή, προκειμένου να περάσει εύκολα στον λαό το δίλημμα “Μητσοτάκης ή Κωνσταντοπούλου”.
”Κάθε θάμα μια βδομάδα”, λέει ο λαός. Όταν αναγκαστεί να βγάλει η τηλεόραση στελέχη του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και θα ερωτώνται για οποιοδήποτε θέμα, πλην των Τεμπών, θα αποδειχθεί ότι η “Πλεύση Ελευθερίας” δεν έχει θέσεις. Ούτε άλλωστε ενδιαφέρεται να αποκτήσει. Τότε το ψευτοδίλημμα που προσπαθεί να περάσει το Μαξίμου θα καταρρεύσει.
Στα πλαίσια αυτά, το ΠΑΣΟΚ, ως σοβαρό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλαμβάνει πολιτικές πρωτοβουλίες (περιφερειακά συνέδρια, πρόταση δυσπιστίας, πρόταση για Προανακριτική Επιτροπή κλπ.) και διατυπώνει ουσιαστικές νομοθετικές προτάσεις. Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι όσοι πολίτες δεν θέλουν να ξαναδούν τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, είτε αυτοδύναμη (αδύνατον φαίνεται…) είτε σε συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της “δεξιάς πολυκατοικίας” (Βελόπουλο, Λατινοπούλου κ.ά.), έχουν μία επιλογή ως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης: το ΠΑΣΟΚ.
Την πορεία αυτή όμως, την οποία χαράσσει και υλοποιεί ο Νίκος Ανδρουλάκης ως πρόεδρος, οφείλει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του να την περιφρουρούν και να την ενισχύουν. Πρόσφατα εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για ευθεία, απρόκλητη και αήθη εσωκομματική επίθεση, στηριζόμενη σε ψεύδη, και με παροιμιώδη ασέβεια στον θεσμό, σε βάρος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αν είναι αλήθεια αυτά που δημοσιεύθηκαν, σίγουρα υπονομεύουν την ενότητα του κόμματος και την προοπτική του ως εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης επανεκλέχθηκε μέσα από μία υποδειγματική, διαφανή και με πολυπληθή συμμετοχή δημοκρατική διαδικασία. Μετά την επανεκλογή του λειτούργησε απολύτως ενωτικά, φέρνοντας τους – ιδιαίτερα αξιόλογους – συνυποψηφίους του στην πρώτη γραμμή.
Όμως είναι τελείως ανεπίτρεπτο στελέχη, που τάσσουν τον εαυτό τους σε μια – ανύπαρκτη σήμερα – εσωκομματική αντιπολίτευση, να συμπεριφέρονται προτάσσοντας τις προσωπικές τους στρατηγικές – και μάλιστα με χαρακτηριστική απρέπεια σε βάρος του προέδρου. Και αυτό γιατί δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου και ψάχνουν πώς θα επισπεύσουν την επόμενη, χωρίς να ενδιαφέρονται αν προκαλούν ζημιά στο κόμμα. Τέσσερις μόλις μήνες μετά την τελευταία!
Τέτοιες συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές από τους προοδευτικούς πολίτες. Κατά μείζονα λόγο όταν έχουν ως συνέπεια τη συγκάλυψη ευθυνών του συστήματος Κώστα Αγοραστού, του οποίου τα τελευταία εναπομένοντα πλοκάμια προσπαθούν να διασωθούν με διάφορα τερτιπια.
Προσωπικές στρατηγικές, υπονόμευση και απρέπειες πίσω από καρφιτσωμένα χαμόγελα δεν είναι παρά πριόνισμα του κλαδιού στο οποίο καθόμαστε όλοι. Και κάθονται και οι ίδιοι που το πριονίζουν. Και από το οποίο κλαδί περιμένουν οι πολίτες να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στη ζοφερή κατάσταση της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη. Και από το οποίο μπορεί να περιμένει πολλά και η χώρα.
