Με αφορμή τη μελέτη του ΚΕΠΥ που καταγράφει του πλεονάζοντες θανάτους από τις πλημμύρες στη Θεσσαλία πριν ενάμιση χρόνο, έρχονται ξανά στο μυαλό οι έντονα χαραγμένες αναμνήσεις.
Εμείς τα ζήσαμε…
Θυμάμαι…
την κυρία που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για «προληπτικούς λόγους» και πέθανε στα ΤΕΠ λίγες ώρες μετά την άφιξη της από την περιοχή του Παλαμά…
το νεφροπαθή στη Συκεώνα που ξεπέρασε τις 24 ώρες για την απαραίτητη αιμοκάθαρσή του, αφού ήταν πάνω στη σκεπή του σπιτιού του μια μέρα και δύο νύχτες…
όσους είχαν υποθερμία…
τους ασθενείς που δεν μπορούσαν να φτάσουν στο νοσοκομείο από τα χωριά, αφού η πόλη είχε αποκλειστεί από όλες τις εισόδους, από τα νερά, τις γκρεμισμένες γέφυρες ή τα πρόχειρα χωρίς σχέδιο αναχώματα που έφραζαν τους δρόμους…
τους ασθενείς που παρακολουθούνταν σε άλλες δομές υγείας της Θεσσαλίας και έρχονταν στο νοσοκομείο γιατί ο νομός είχε αποκλειστεί από παντού…
τη γιατρό που ήρθε από τη Λάρισα με ασθενοφόρο μέσω Λαμίας για να αλλάξει το γιατρό που εφημέρευε τρία συνεχόμενα 24ωρα…
τους ηλικιωμένους κυριολεκτικά παρατημένους στο γυμναστήριο του Παλαμά….
τη λάσπη, τη σκόνη, τη βρώμα και τη δυσωδία σε όλη την περιοχή για εβδομάδες…
τις αγχώδεις διαταραχές, το φόβο, το μετατραυματικό στρες πολλών που ερχόταν στο Ιατρείο Αλληλεγγύης για να πάρουν τα φάρμακα της τακτικής τους αγωγής που δεν έβρισκαν στα πλημμυρισμένα φαρμακεία…
τις ανακοινώσεις μας για άμεση ανάγκη εμβολιασμών ενάντια στον τέτανο…
τις εκκλήσεις μας σε περιφέρεια και δήμους για τους απαραίτητους ψεκασμούς για τα κουνούπια που συναντούσαν την ειρωνεία και πήγαιναν στο βρόντο…
τους κατοίκους να ξελάσπωναν τα σπίτια τους από λύματα καικόπρανα με γυμνά χέρια…
τη μούχλα στα σπίτια ως το ταβάνι για μήνες…
το κλειστό Κέντρο Υγείας Παλαμά που μεταφέρθηκε κακήν κακώς στο γυμναστήριο και μετά στο πνευματικό κέντρο χωρίς ούτε καν την απαραίτητη θέρμανση και αερισμό για μήνες…
και πόσα άλλα…
Η επιστημονική έρευνα αποτυπώνει τις συνέπειες των γεγονότων που ζήσαμε ως αποτέλεσμα του επιλεκτικά ανίκανου καιδημοσιονομικά στενάχωρου κράτους να μας προστατέψει, αλλά επιτελικά ικανότατου και οικονομικά γαλαντόμου να στέλνει φρεγάτες στην ερυθρά θάλασσα για να προστατεύουν τα πλοία των εφοπλιστών…
Αυτός είναι ο κόσμος στο παρελθόν που ζήσαμε και θυμόμαστε!
Είδαμε, όμως, …
και το πικρό χαμόγελο πολλών που πήραν μια κουβέρτα και ένα πιάτο φακές από το στέκι του Αγροτικού Συλλόγου Παλαμά,
και το «γεια σας παλικάρια!» στα παιδιά των σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων από την Αθήνα που ήρθαν για να βοηθήσουν στο ξελάσπωμα των σπιτιών
το πείσμα των γιατρών από την Αθήνα που εξέταζαν και κατέγραφαν τα προβλήματα πόρτα πόρτα,
τη γιατρό και τη νοσηλεύτρια από τη Θεσσαλονίκη που πέρασαν την άδεια τους στο κοντέινερ του ιατρείου,
το χαμόγελο ανακούφισης όσων προσήλθαν στους γιατρούς από την Πάτρα στο Ιατρείο Αλληλεγγύης για το βήχα που τους ταλαιπωρούσε ή για να μετρήσουν την πίεση μετά από ώρες κουραστικού ξελασπώματος…
Υπάρχει τελικά και ένας άλλος κόσμος. Αυτός της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της προσφοράς για τους πονεμένους και του αγώνα της συλλογικής επιβίωσης.
Αυτό είναι το μέλλον που ζήσαμε και ονειρευόμαστε!
Έκτορας Γάζος, Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείου – Κέντρων Υγείας Νομού Καρδίτσας, εκλεγμένος με τη ΔΗΠΑΚ στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ
