Αγία Κυριακή, ίσως, είναι ο πιο γραφικός, παραθαλάσσιος οικισμός του Πηλίου, ο οποίος δε θυμίζει τόσο Πήλιο αλλά νησί. Τα σπιτάκια του συγκεκριμένου χωριού είναι λευκά με κόκκινα κεραμίδια και είναι χτισμένο, αμφιθεατρικά, γύρω από το λιμανάκι και το φημισμένο καρνάγιο. Θυμίζει περισσότερο Σποράδες παρά Μαγνησία και είναι το επίνειο του χωριού Τρίκερι.

Στις 7 Ιουλίου γιορτάζεται με πανηγύρι η Αγία Κυριακή. Επίσης, κάθε Ιούνιο οι Τρικεριώτες διοργανώνουν ψαράδικη βραδιά στο λιμανάκι της Αγίας Κυριακής, επί τρεις ημέρες, με χορούς και πανηγύρια.

Η Αγία Κυριακή δίκαια χαρακτηρίζεται ως το «νησί στη στεριά», λόγω του αγόνου εδάφους της, της γεωγραφικής της θέσης και των ασχολιών των ανθρώπων της (ναυτικοί, σπογγαλιείς, σφουγκαράδες, ψαράδες, κατασκευαστές καραβιών και κάθε είδους σκαριών). Επίσης, σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι οι ναυτικοί, εκτός από τα εμπορεύματα, έφερναν στην περιοχή τις ιδέες του διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού από την Δύση.

Εδώ, οι τρανοί καραβοκύρηδες έχτιζαν τα πυργόσπιτά τους ογκώδη και γερά σαν κάστρα, σε θέσεις του χωριού ψηλές και ορθάνοιχτες, για να αγναντεύουν τη θάλασσα. Τα εν λόγω σπίτια ανήκουν στον τύπο του βορειοελλαδίτικου αρχοντικού, κατασκευασμένα από συντροφιές ηπειρωτών μαστόρων, που περιδιάβαιναν τα πηλιορείτικα χωριά στα μέσα του 18ου αι. Όλα είναι τριώροφα και οι δύο πρώτοι όροφοι είναι χτισμένοι με καλοπελεκημένες πέτρες και χοντρούς τοίχους, οι οποίοι, κατά διαστήματα, ενισχύονται με εντοιχισμένες ξυλοδεσιές οριζόντιων δοκαριών αγριοκαστανιάς.

Ένα από αυτά, με υπέροχη αρχιτεκτονική, είναι το Πυργόσπιτο Φορτούνα, χτισμένο γύρω στα 1770, με αρχικό ιδιοκτήτη τον Γεώργιο Κουμπουρέλλο. Αυτό το επιβλητικό, τριώροφο οικοδόμημα έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο μνημείο, με εξωτερικά φουρούσια, λιθανάγλυφα και ηλιακό ρολόι. Από την πλακόστρωτη αυλή μπορεί κάποιος να ρεμβάσει προς την είσοδο του Παγασητικού Κόλπου. Σε αντίθεση με τον όγκο του κτιρίου έρχεται η κεντρική είσοδος. Στο εσωτερικό του Πύργου οδηγεί μια μικρών διαστάσεων χοντρή, πολύ κοντή και στενή, ξύλινη πόρτα που ασφαλίζεται με το “καταπίδι” στο άνω μέρος, την “κλυδωνιά” και τους “καταρράκτες”. Η πόρτα διαθέτει δυο μεγάλες, ξύλινες αμπάρες οι οποίες, όταν μπαίνουν στη θέση τους, κάνουν την πόρτα «ένα» με τον τοίχο. Το καταπίδι είναι ένας ξύλινος μηχανισμός που ασφαλίζει την πόρτα, όταν ο ένοικος του σπιτιού βγει έξω. Επιστρέφοντας, ο μηχανισμός αυτός ανοίγει τραβώντας ένα σχοινί που βρίσκεται στην εξωτερική πλευρά του τοίχου.

Ο Πύργος διαθέτει ξυλόγλυπτα ταβάνια, άφθονο φως από τους φεγγίτες, παμπάλαια έπιπλα και άφθονα κειμήλια, ανάμεσα στα οποία διακρίνονται και τα πρωτότυπα, ιστορικά χειρόγραφα της Επανάστασης του 1821.

Ανεβαίνουμε στον δεύτερο όροφο από την παλιά ξύλινη σκάλα. Ο χώρος, με το μεράκι των ιδιοκτητών, έχει μετατραπεί σε ένα λαογραφικό μουσείο παγιδεύοντας στιγμές του παρελθόντος. Πλήθος αντικειμένων της καθημερινότητας άλλων εποχών βρίσκονται κρεμασμένα στους τοίχους ή τοποθετημένα επιμελώς σε διάφορες προθήκες. Εκεί θα βρείτε πιστόλες και γιαταγάνια, όργανα ναυσιπλοΐας, σκάφανδρα σφουγγαράδων και μια παραδοσιακή φορεσιά Τρικεριώτισσας. Επίσης, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε αντικείμενα και δώρα που έφερναν οι καπεταναίοι από τα ταξίδια τους.

Άλλο αξιοθέατο της περιοχής είναι το Λούκι. Κάτω από το κτίσμα υπάρχει δεξαμενή που τροφοδοτούταν με το νερό των πηγαδιών και χρησιμοποιούταν για να πλένουν τα βαριά τους ρούχα οι Τρικεριώτισσες.