Τι συνέβη στην έπαυλη στο Σάντα Φε – Ο ηθοποιός βρέθηκε νεκρός με τη σύζυγο και τον σκύλο τους στο σπίτι τους- Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα
Ο Τζιν Χάκμαν, ένας από τους πιο αυθεντικούς και πολυδιάστατους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στη Σάντα Φε, μαζί με τη σύζυγό του, Μπέτσι Αρακάουα και τον σκύλο τους. Παρότι οι αρχές δήλωσαν πως δεν υπάρχουν ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας, η αιτία του θανάτου τους παραμένει αδιευκρίνιστη, αφήνοντας πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Πώς έφυγαν ταυτόχρονα από τη ζωή; Τι συνέβη στο σπίτι του Χάκμαν το απόγευμα της Τετάρτης;
Η είδηση του θανάτου του στα 95 του χρόνια σόκαρε το Χόλιγουντ και τους θαυμαστές του, ενώ η ατμόσφαιρα μυστηρίου που περιβάλλει την υπόθεση την καθιστά ακόμα πιο δραματική. Ο Χάκμαν δεν ήταν απλώς ένας ταλαντούχος ηθοποιός με δύο Όσκαρ και δεκάδες αξέχαστους ρόλους – ήταν ένας άνθρωπος που έζησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια και το ξαφνικό του τέλος γεννά πολλά ερωτήματα.
Ο σερίφης της κομητείας Σάντα Φε, Έινταν Μεντόζα, δεν έδωσε πληροφορίες για την αιτία θανάτου του Χάκμαν και της συζύγου του, ούτε ανέφερε πότε μπορεί να έχασαν τη ζωή τους, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους. Η ανακοίνωση που βγήκε από τις αρχές έγραφε: «Πρόκειται για έρευνα σε εξέλιξη – ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας».
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του ηθοποιού με τη σύζυγό του
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του θρυλικού ηθοποιού ήταν τον Απρίλιο του 2024 στο Μεξικό. Ο ηθοποιός απαθανατίστηκε να βγαίνει από ένα κατάστημα, φορώντας παντελόνι cargo, καρό πουκάμισο, γκρι ζακέτα και μαύρα αθλητικά παπούτσια, κρατώντας έναν καφέ και μια μηλόπιτα. Έναν μήνα νωρίτερα, εθεάθη με τα ίδια σχεδόν ρούχα, φανερά εξαντλημένος εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του, να στηρίζεται στη σύζυγό του Μπέτσι, καθώς είχαν πάει να απολαύσουν ένα γεύμα στο εστιατόριο Pappadeaux’s στη Σάντα Φε. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το ζευγάρι εμφανιζόταν μαζί δημόσια εδώ και δύο δεκαετίες.
Δείτε βίντεο
«Έχω τον φυσιολογικό φόβο του θανάτου, όπως όλοι μας»
Ο Τζιν Χάκμαν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας για πολλά χρόνια και είχε εξηγήσει ότι η απόφασή του να αποσυρθεί από την υποκριτική βασίστηκε αποκλειστικά σε λόγους υγείας, καθώς οι γιατροί τον είχαν συμβουλέψει να απομακρυνθεί από την καριέρα του. Το 2009, σε συνέντευξή του στο Empire, είχε δηλώσει: «Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα τεστ κοπώσεως που έκανα στη Νέα Υόρκη. Ο γιατρός μου είπε ότι η καρδιά μου δεν ήταν σε κατάσταση που να επιτρέπει οποιαδήποτε επιβάρυνση».
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Λάρι Κινγκ του CNN, είχε μιλήσει για την αγγειοπλαστική που είχε υποβληθεί, δηλώνοντας: «Ναι, πριν από 12-14 χρόνια, είχα σοβαρό θωρακικό πόνο. Έτσι, έκαναν αγγειοπλαστική», είχε πει. «Προσπαθώ να προσέχω τον εαυτό μου. Δεν έχω πολλούς φόβους. Έχω τον φυσιολογικό φόβο του θανάτου, όπως όλοι μας, ειδικά όταν φτάνεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι η γυναίκα μου και η οικογένειά μου είναι καλά. Πέρα από αυτό, δεν έχω άλλους μεγάλους φόβους».
Ένας ηθοποιός πέρα από ταμπέλες
Σε μια καριέρα που διήρκεσε πάνω από τέσσερις δεκαετίες, ο Χάκμαν κέρδισε δύο Όσκαρ και προτάθηκε για πέντε, χαρίζοντας στο κοινό αλησμόνητες ερμηνείες σε ταινίες όπως Οι Ασυγχώρητοι, Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία, Μπόνι και Κλάιντ και Οικογένεια Τένενμπαουμ.
Συχνά τον χαρακτήριζαν ως τον απόλυτο «άνθρωπο της διπλανής πόρτας» στη μεγάλη οθόνη, όμως η υποκριτική του γκάμα ξεπερνούσε κατά πολύ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Οι ρόλοι του – από αδίστακτος σερίφης μέχρι κατατρεγμένος κατάδικος και χαρισματικός, αλλά επικίνδυνος πολιτικός – απέφευγαν κάθε στερεότυπο. «Φαινόταν να ζει τους χαρακτήρες του, όχι απλώς να τους παίζει», έγραφαν οι κριτικοί. «Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει, απλά είναι αφοπλιστικά αληθινός», σημείωνε το 1988 η New York Times.
Από την αναγνώριση στην κορυφή
Η καθιέρωσή του ήρθε το 1971 με τον ρόλο του αδυσώπητου ντετέκτιβ Τζίμι Ποπάι στο φιλμ «Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία», που του χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το 1988 προτάθηκε ξανά για το «Ο Μισσισσιπής καίγεται», όπου υποδύθηκε έναν πράκτορα του FBI με έντονες αντιφάσεις.
Και το 1992, το «Οι Ασυγχώρητοι» του Κλιντ Ίστγουντ του χάρισε το δεύτερο Όσκαρ του, ως Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου, για την εξαιρετική ερμηνεία του.
Παρόλο που έγινε γνωστός για τους δραματικούς του ρόλους, είχε εξίσου εντυπωσιακή αίσθηση του χιούμορ. Στην κλασική κωμωδία του Μελ Μπρουκς Φρανκενστάιν Τζούνιορ (1974), έπαιξε τον τυφλό ερημίτη που φιλοξενεί – δίχως να το γνωρίζει – το τέρας, ενώ στα «Φτερά και πούπουλα» (1996) υποδύθηκε έναν συντηρητικό πολιτικό που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις του.
Μέχρι τα μέσα των ‘70s, εργαζόταν τόσο ακατάπαυστα που θεωρούνταν ο πιο δραστήριος ηθοποιός του Χόλιγουντ. Το 1972 εμφανίστηκε σε τρεις ταινίες, με πιο γνωστή το «Η Περιπέτεια του Ποσειδώνα», όπου υποδύθηκε έναν ιερέα που ηγείται μιας ομάδας επιζώντων μέσα σε ένα αναποδογυρισμένο κρουαζιερόπλοιο.
Ένας απρόσμενος σταρ
Ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν ότι δεν έμοιαζε με σταρ. «Έχω τη φάτσα ενός εργάτη σε ορυχείο», είχε πει κάποτε. Ψηλός (1,88 μ.), με αραιά μαλλιά και τραχιά χαρακτηριστικά, έμοιαζε πιο πολύ με έναν συνηθισμένο άνθρωπο παρά με σταρ του Χόλιγουντ – και ακριβώς αυτό τον έκανε τόσο αληθινό στους ρόλους του.
Γεννημένος το 1930 στην Καλιφόρνια, μεγάλωσε στο Ιλινόις. Ο πατέρας του, υπάλληλος σε τοπική εφημερίδα, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Χάκμαν ήταν 13 ετών, φεύγοντας με το αυτοκίνητο, όσο ο γιος του έπαιζε στον δρόμο. «Μου έγνεψε την ώρα που έφευγε», είχε πει αργότερα. «Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μπορεί να σημαίνει μια τόσο μικρή χειρονομία. Ίσως γι’ αυτό έγινα ηθοποιός». Στα 16 του κατετάγη στους Πεζοναύτες, λέγοντας ψέματα για την ηλικία του. Στη συνέχεια, σπούδασε δημοσιογραφία, αλλά γρήγορα βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου ξεκίνησε να σπουδάζει υποκριτική. Δούλεψε ως οδηγός φορτηγού, πωλητής παπουτσιών και barman, μέχρι να βρει τον δρόμο του στο Broadway.
Η αποχώρηση και η δεύτερη καριέρα
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Χάκμαν άρχισε να μειώνει τις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, με την τελευταία του ταινία να είναι το «Welcome to Mooseport» το 2004. Παρόλο που δεν ανακοίνωσε ποτέ επίσημα την αποχώρησή του, το 2008 επιβεβαίωσε ότι δεν σκόπευε να επιστρέψει. Ο ηθοποιός αφιέρωσε τον χρόνο του στη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη συγγραφή βιβλίων, γράφοντας τρία ιστορικά μυθιστορήματα σε συνεργασία με έναν φίλο του, καθώς και δύο προσωπικά έργα, ένα γουέστερν και ένα θρίλερ.
Όταν τον ρώτησαν το 2011 πώς θα συνόψιζε τη ζωή του σε μία φράση, είχε απαντήσει: «Προσπάθησε!».
