Τα πρώτα δειλά σημάδια ζωής επιστρέφουν στη νυχτερινή ζωή, παρά τη συνεχιζόμενη σεισμική δραστηριότητα – Τι λένε οι κάτοικοι που επέλεξαν να μείνουν στο νησί, παρά τον φόβο τους
Η Σαντορίνη προσπαθεί να ξαναβρεί τους ρυθμούς της μετά τη συνεχή σεισμική δραστηριότητα που συγκλόνισε το νησί τις τελευταίες ημέρες. Οι εικόνες εγκατάλειψης και φόβου αρχίζουν να δίνουν τη θέση τους σε μια προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα. Οι κάτοικοι που δεν έφυγαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, παλεύουν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Τα πρώτα δειλά σημάδια ζωής επέστρεψαν, με μαγαζιά να γεμίζουν ξανά και ανθρώπους να αφήνουν πίσω τους, έστω και προσωρινά, την αγωνία. Ωστόσο, η αβεβαιότητα παραμένει και το ερώτημα που πλανάται πάνω από το νησί είναι: πότε θα τελειώσει αυτή η δοκιμασία;
Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά μετά τους σεισμούς, το Home, ένα από τα πιο δημοφιλή στέκια του νησιού, ήταν γεμάτο από κόσμο. Νεαροί, γελαστοί, με διάθεση να αφήσουν πίσω τους το φόβο, έδωσαν ζωή στη νυχτερινή σκηνή του νησιού.
Η μείωση των σεισμικών δονήσεων φαίνεται να έχει θετική επίδραση στην ψυχολογία όσων έμειναν στη Σαντορίνη. Παρά τον κρύο καιρό και τους ισχυρούς ανέμους, οι ντόπιοι ένιωσαν την ανάγκη να βγουν, να κοινωνικοποιηθούν και να αφήσουν για λίγο στην άκρη την ανησυχία των προηγούμενων ημερών.
Ανάλογη εικόνα επικράτησε και στα Φηρά, όπου το μεσημέρι της ίδιας ημέρας το γνωστό μαγαζί Κήπος γέμισε με Σαντορινιούς, δημοσιογράφους, στελέχη του Ερυθρού Σταυρού και άλλους που βρίσκονται στο νησί για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της κατάστασης.
Οι μαρτυρίες όσων έμειναν αποτυπώνουν την ψυχολογική διαδρομή που ακολούθησαν από τη στιγμή του πρώτου σεισμού μέχρι σήμερα.
«Τις πρώτες τρεις ημέρες ούτε νερό δεν έπινα, ούτε φαγητό, και έκλαιγα σε κάθε σεισμό. Ο σεισμός είναι ένα χάλια συναίσθημα», λέει χαρακτηριστικά η Έλενα Λιγνού, περιγράφοντας την απόγνωση που βίωσε. «Τις τελευταίες τρεις ημέρες προσπαθώ να επανέλθω. Δεν είναι εύκολο. Τα δύο τρίτα όσων έφυγαν δεν το έκαναν γιατί φοβούνταν τσουνάμι ή την έκρηξη του ηφαιστείου, αλλά επειδή ήταν πολύ ψυχοφθόρο να ζουν με σεισμούς τόσο συχνά».
Πιο ψύχραιμη εμφανίζεται η Αφροδίτη Αθανασιάδου, η οποία παραδέχεται πως στην αρχή υπήρχε ένας γενικός πανικός, αλλά τελικά αποφάσισε να μείνει. «Δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα ιδιαίτερα. Στην αρχή επικράτησε μια ανακατωσούρα, ένας πανικός καθώς έφευγαν όλοι. Το σκέφτηκα και εγώ, αλλά τελικά είπα να περιμένω. Οι σεισμικές δονήσεις είναι αντιμετωπίσιμες. Μεγάλο ατού το ότι μένω σε νεόκτιστο και αρκετά γερό σπίτι, οπότε αυτό μετριάζει το φόβο».
Παρά τη συγκρατημένη αισιοδοξία, η αβεβαιότητα παραμένει. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων, δύο ισχυρές σεισμικές δονήσεις υπενθύμισαν ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει οριστικά. Εκεί που τα χαμόγελα άρχισαν να επιστρέφουν, κόπηκαν ξανά απότομα. Μέχρι πότε; Είναι ένα καλό ερώτημα στο οποίο ούτε οι επιστήμονες μπορούν να δώσουν ξεκάθαρη απάντηση.
