Η κυβέρνηση φοβήθηκε τις διαδηλώσεις της Κυριακής κι αυτό φαίνεται από την επικοινωνιακή της διαχείριση, η οποία αναλώνεται στα ίδια και τα ίδια έωλα επιχειρήματα. Τι δεν έμαθε το Μαξίμου από τα λάθη του.
Μετά τις διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Ελλάδα για το θέμα των Τεμπών, η κυβέρνηση βρίσκεται και πάλι κολλημένη στον τοίχο για ένα θέμα που ήλπιζε να ξεχαστεί, αντιθέτως δύο χρόνια μετά το βλέπει να φουντώνει και να την απειλεί.
Άμυνα κι αμηχανία
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφερόμενος στο θέμα κινήθηκε σε δύο άξονες: αυτόν της άμυνας κι εκείνον της αμηχανίας. Και αν κοντά στα όσα είπε προσθέσουμε και τη συνέντευξη του Άδωνι Γεωργιάδη στην ΕΡΤ, διαπιστώνουμε ότι το αφήγημα της κυβέρνησης απέναντι στα συλλαλητήρια θα είναι πάνω, κάτω το ίδιο με την έως τώρα τακτική της.
Αυτό σημαίνει, πρώτον επίκληση στο όνομα της δικαιοσύνης που τρέχει τις έρευνες και στην οποία η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει, καθώς όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γεωργιάδης αυτό σημαίνει «παραβίαση του Συντάγματος», και την ίδια ώρα επίθεση στα κόμματα της αντιπολίτευσης επειδή «εργαλειοποιούν» ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Το κερασάκι στην τούρτα του κυβερνητικού αφηγήματος είναι οι νεκροί της Μαρφίν, οι νεκροί στο Μάτι, στη Μάνδρα κλπ.
Δεν έμαθε από τα λάθη
Από κοντά και η υπεράσπιση της ΕΡΤ για τον τρόπο που κάλυψε τα γεγονότα της Κυριακής. Το γεγονός ότι η δημόσια τηλεόραση επέλεξε να μεταδώσει τα συλλαλητήρια των Τεμπών 37 ολόκληρα λεπτά μετά την έναρξη του δελτίου ειδήσεων, προφανώς δείχνει το πως αξιολογεί τις ειδήσεις ο δημόσιος φορέας.
Θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είχε μάθει από τα λάθη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της διαχείρισης της τραγωδίας στο Μάτι. Θα είχε μάθει και δεν θα επαναλάμβανε τα ίδια λάθη που εν προκειμένω έχουν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα από τη στιγμή που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση των «αρίστων» είχε κάνει σημαία αυτή την υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι επί των ημερών της δεν θα συνέβαινε κάτι ανάλογο.
Τραύμα στο συλλογικό ασυνείδητο
Συνέβη όμως. Ανεξαρτήτως τι λέει η κυβέρνηση της ΝΔ έχει «γράψει» στο βιογραφικό της 57 νεκρούς κι αυτό δεν αλλάζει. Όπως ακριβώς έγραψαν και οι υποκλοπές και η διαχείριση της υπόθεσης στη συνέχεια από το Μαξίμου. Μόνο που στις υποκλοπές, αν και αποτελεί κορυφαίο ζήτημα για τους θεσμούς και τη δημοκρατία, δεν υπήρξαν νεκροί και μάλιστα νέα παιδιά.
Κι εκεί είναι η κομβική διαφορά. Στις υποκλοπές δεν υπήρξαν γονείς να μην έχουν τίποτε να θάψουν, καθώς δεν απέμεινε τίποτε απ’ το εξαϋλωμένο παιδί τους. Δεν άνοιξε ένα τεράστιο τραύμα στο συλλογικό ασυνείδητο το οποίο εδώ και δύο χρόνια πυορροεί και όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά γίνεται περισσότερο έντονο.
Εργαλειοποίηση
Προφανώς και το μεγάλο άγχος της κυβέρνησης σε αυτή τη συγκυρία είναι η μη πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεων των Τεμπών και η μη εκμετάλλευση της συγκυρίας από την αντιπολίτευση. Χαρακτηριστικές οι ατάκες του κ. Μαρινάκη στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών: «Δεν πρέπει να αφήσουμε όλους αυτούς οι οποίοι εμφανίζονται με διάφορες ανακοινώσεις και δηλώσεις, να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη από μία τραγωδία. Δεν προσφέρεται καμία τραγωδία για κομματική αντιπαράθεση».
Έχει παρατηρηθεί ότι η μνήμη λειτουργεί επιλεκτικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Εν προκειμένω ο κ. Μαρινάκης δεν θυμάται στελέχη της ΝΔ αλλά και τον κ. Μητσοτάκη που δεν είχαν αφήσει μνημόσυνο για μνημόσυνο θυμάτων της πυρκαγιάς που να μην δώσουν το «παρών» ή τη δήλωση του πρωθυπουργού στη Βουλή, «εσείς μετράτε φέρετρα, εμείς στρέμματα», απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα, τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβερνητική καραμέλα
Αλλά και πάλι, η σύγκριση της διαχείρισης κρίσεων δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο. Κι αυτό, επειδή δυστυχώς για την κυβέρνηση τα περιστατικά στον σιδηρόδρομο συνεχίστηκαν και μετά την τραγωδία των Τεμπών και σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις δεν θρηνήσαμε κι άλλα θύματα από καθαρή τύχη.
Η καραμέλα περί «πολιτικών εγκάθετων», είτε πρόκειται για εργαζόμενους στα τρένα, στην ΕΡΤ ή ακόμα και ανάμεσα στους γονείς των θυμάτων των Τεμπών έχει λιώσει εδώ και πολύ καιρό. Γιατί είναι τα ίδια τα γεγονότα που διαψεύδουν την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της, όπως όταν έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να τα ρίξουν όλα στον σταθμάρχη και να μιλήσουν για «ανθρώπινο λάθος».
Όταν έφτασαν να μιλήσουν είτε για «κατασκευασμένα» ηχητικά ντοκουμέντα, είτε για ντοκουμέντα από… αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όταν έσπευσαν να «μπαζώσουν» άρον, άρον τον τρόπο της τραγωδίας, καλύπτοντας ενδεχομένως πολύτιμα στοιχεία της έρευνας.
Όταν διαβεβαίωναν σε κάθε τόνο ότι η σφοδρότητα της έκρηξης και η εξαϋλωση κάποιων από τα θύματα οφειλόταν αποκλειστικά στα έλαια σιλικόνης των δύο τρένων και όχι στο ενδεχόμενο να υπήρχε κάποιο περίεργο, όσο κι εύφλεκτο φορτίο στην εμπορική αμαξοστοιχία.
Για όλα αυτά και άλλα τόσα βγήκαν οι χιλιάδες κόσμου στους δρόμους την Κυριακή. Αναζητώντας δικαιοσύνη σε μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση έχει εκπέσει ηθικά εδώ και πολύ καιρό και στις ράγες ενός τρένου.
