Όσοι στη μνήμη μένουν, δεν ξεχνιούνται ποτέ
Πάνε έξι χρόνια από τότε που δραπέτευσε απ’ αυτή τη ζωή ο Θέμος. Πότε πέρασαν τόσο γρήγορα έξι χειμώνες; Πώς ο χρόνος από τον αδόκητο χαμό του ξεγλίστρησε σαν ίσκιος;
Διόλου μάταια ερωτήματα όταν ανασύρουν πένθιμα το κενό που άφησε η πικρή απώλειά του, ανώφελα όμως για να χωρέσουν νοσταλγικά την ιστορία ενός ανθρώπου που πάντα δραπέτευε από κλισέ, συμβάσεις, ταξινομήσεις.
Αλλά ποτέ δεν το ’σκασε. Δεν ξέφυγε μυστικά από την υπεύθυνη παρακαταθήκη του. Δεν έγινε καπνός από τη συμβολική του κληρονομιά. Το αποτύπωμά του είναι ανθεκτικά ορατό. Αξεθώριαστα παρόν, να σφραγίζει ανεξίτηλα την αίσθηση του επείγοντος και της συνέχειας.
Η επίδρασή του σφραγίδα παραμένει ακέραια και παραστατική. Σπινθηροβόλα, απρόβλεπτη, ανατρεπτική, αλλά διαρκώς ευθύβολη. Διαβαίνει με μαεστρία στους δρόμους της αφήγησης. Πειραματίζεται εμπνευσμένα στο εδώ και το τώρα. Το χαρισματικό ίχνος της αλληλέγγυας δοτικότητας, της προσωπικής ευαισθησίας και του ειλικρινούς ανθρωπισμού του βρίσκεται παντού τριγύρω. Μαζί με τις ιδέες, τις σκέψεις, τα όνειρα, τη δημιουργική πνοή του.
Δυστυχώς, ο Θέμος δεν κοιμάται αμέριμνα κάπου εδώ δίπλα. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το σώμα του αναπαύεται σε ένα μνήμα στα βράχια του Γερολιμένα, αγναντεύοντας τη θάλασσα.
Το πνεύμα όμως της προσφοράς στον συνάνθρωπο καθώς και η μαχητική συμβολή του στην αδέσμευτη δημοσιογραφία πλανιούνται με αδιάκοπη διαύγεια στον νου συγγενών, φίλων, συνεργατών του.
Ανακαλείται με στέρεη σαφήνεια η εικόνα του στις ενθυμήσεις πλήθους καθημερινών ανθρώπων. Κι ας κυλάει αλύπητα ο αδυσώπητος χρόνος. Όσοι στη μνήμη μένουν, δεν ξεχνιούνται ποτέ.
