Ένα «χωριό – φάντασμα» βρίσκεται μέσα στα δάση του βόρειου Πηλίου και αποτελεί έναν από τους καλά κρυμμένους θησαυρούς του.
Για να βρεθείτε εκεί, ακολουθήστε την δασική διαδρομή Πουρί – Άνω Κερασιά και 4,6 χλμ μετά το Πουρί, σε μια δεξιά «φουρκέτα», αφήστε το αυτοκίνητο σας και ακολουθήστε τα κόκκινα σημάδια στα δέντρα που σηματοδοτούν το μονοπάτι, το οποίο οδηγεί στην Παλιά Μιτζέλα. Θα περάσετε πάνω από το ρέμα της Λαγωνίκας, πατώντας στο μονότοξο πέτρινο γεφύρι του Διακουμή και θα συνεχίσετε ανηφορικά στο μονοπάτι που εναλλάσσετε με καλντερίμι. Μετά από 30 λεπτά περπάτημα μέσα σε πυκνή βλάστηση, θα φτάσετε στην Παλιά Μιτζέλα. Το τοπωνύμιο είναι βλάχικο, προέρχεται από το Μουντζέλα, που σημαίνει μικρό δασωμένο βουνό. Μια από τις παλιότερες γραπτές μαρτυρίες του ονόματος αυτού, είναι μια επιγραφή του 1687 στο παλιό μοναστήρι της Τσαγκαράδας σύμφωνα με το thenewspaper.gr.
Ελάχιστα χαλάσματα, η κόγχη του ιερού μιας εκκλησίας και ένας πέτρινος τοίχος, όπου πριν από εκατοντάδες χρόνια βρισκόταν το Παζαράκι, η «λαϊκή αγορά» του χωριού, μαρτυρούν ότι κάποτε υπήρχε ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα εδώ. Σήμερα η φύση έχει καταλάβει τα πάντα, οι ρίζες, οι θάμνοι, τα βρύα καλύπτουν κάθε πέτρα που κάποτε είχε πελεκηθεί από ανθρώπινο χέρι. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς ότι μέσα σε αυτό το πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε οικισμός με 19 εκκλησίες (σύμφωνα με άλλους 24!) όπου ζούσαν 800 ψυχές, και ακόμα πιο δύσκολο να εικάσεις τους λόγους που οδήγησαν κάποιους ανθρώπους εδώ, σε μια περιοχή χωρίς καλλιέργειες, χωρίς προφανείς πόρους. Λένε ότι ήταν κτηνοτρόφοι και υλοτόμοι, άλλοι λένε ότι ήταν δεινοί ναυτικοί με πολλά καΐκια και αρκετά καράβια, άλλοι ότι ήταν πειρατές και τι δεν λένε!. Αν ήταν ναυτικοί, που βρισκόταν το λιμάνι τους; Στην παραλία του Οβριού; Μα, δεν υπάρχουν ίχνη λιμανιού εκεί! Αν όντως ήταν οι ίδιοι πειρατές, τότε γιατί σύμφωνα με τον θρύλο, το χωριό τους δεχόταν πειρατικές επιδρομές;
Οι περισσότεροι, πάντως, συμφωνούν ότι οι Μιτζελιώτες ήταν άνθρωποι ανυπότακτοι για αυτό είδαν το χωριό τους να καταστρέφεται ολοσχερώς δύο φορές. Την πρώτη φορά, τον 13ο αιώνα από τους Φράγκους, διότι, σύμφωνα με τον ιστορικό Γ. Κορδάτο, δεν υπέκυψαν στις πιέσεις ενός Καρδινάλιου, του Πελάγιου και δεν αναγνώρισαν την παπική εξουσία. Τη δεύτερη φορά, το 1827 ή 1828 από τους Τούρκους, ως αντίποινα για τη συμμετοχή Μιτζελιωτών (κυρίως των Καλαμιδαίων, των Σίσκων και του Γριζάνου) στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ο θρύλος διασώζει τα ονόματα των γυναικών, της Καμπέραινας, της Αρχόντως, της Καβούκαινας, της Σκεντεράναινας, τη Μαριώς Πάφλαινας και της Λενιώς Καμένου, που για να αποφύγουν την αιχμαλωσία και την ατίμωση έπεσαν στους γκρεμούς ή πνίγηκαν στη θάλασσα, μαζί με τα παιδιά τους. Όσοι γλύτωσαν από την τούρκικη λαίλαπα, κατέφυγαν στη Σκιάθο, όπου παρέμειναν για 6 χρόνια περίπου, ώσπου η βασίλισσα Αμαλία τους παραχώρησε έκταση κοντά στον Αλμυρό. Εκεί έκτισαν τη Νέα Μιτζέλα, η οποία αργότερα μετονομάσθηκε σε Αμαλιάπολη.
Ο θρύλος της Παλιάς Μιτζέλας, ελάχιστα οφείλει στα ισχνά ορατά ίχνη και πολύ περισσότερα στην προφορική παράδοση και τα δημοτικά τραγούδια τα οποία υμνούν τον ηρωισμό των Μιτζελιωτών και ειδικά των γυναικών, που «διασκεύασαν» υποδειγματικά τον χορό του Ζαλόγγου.
