Καθαρό, φωτεινό και ήσυχο, το μικρό χωριουδάκι με την εντυπωσιακά μεγάλη πλατεία και το παράξενο αρσενικό όνομα απλώνεται τεμπέλικα σε μια χαμηλή κορυφογραμμή στο Νότιο Πήλιο
Αν ο Λαύκος ήταν νησί, θα ήταν σίγουρα η Ικαρία. Όπως στον καταπράσινο παράδεισο του Ανατολικού Αιγαίου, έτσι και εδώ οι κάτοικοι αγαπούν τη μουσική, το χορό, το καλό φαγητό και την ηρεμία, ζώντας χωρίς άγχος με φιλικούς γείτονες και επισκέπτες που εγκλιματίζονται γρήγορα σε έναν τόπο όπου ο χρόνος δεν έχει και τόση σημασία.
Καθαρό, φωτεινό και ήσυχο, το μικρό χωριουδάκι με την εντυπωσιακά μεγάλη πλατεία και το παράξενο αρσενικό όνομα απλώνεται τεμπέλικα σε μια χαμηλή κορυφογραμμή στο Νότιο Πήλιο. Αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν μέσα στο χωριό. Έτσι τα στενά, πλακόστρωτα καλντερίμια είναι πάντα ήσυχα. Οι ήχοι του χωριού είναι απαλοί, φυσικοί, και συχνά νανουριστικοί – το θρόισμα των φύλλων από τα μεγάλα πλατάνια, το κελάηδισμα των πουλιών στις σκιερές φυλλωσιές, το τσούγκρισμα των πιάτων και των κατσαρολικών στις κουζίνες των σπιτιών, οι ανυπόμονες φωνές των παιδιών του χωριού.
Η θέα προς τον Παγασητικό ξεπροβάλλει εδώ και εκεί, πίσω από τα πηλιορείτικα αρχοντικά, τα χαμηλά παραδοσιακά αγροτόσπιτα, αλλά και τα αιγυπτιώτικα και νεοκλασικά κτίρια που στολίζουν τις γειτονιές του Λαύκου. Πολλά από αυτά έχουν αγοραστεί και ανακαινιστεί από βορειοευρωπαίους που περιμένουν πώς και πώς κάθε καλοκαίρι να επιστρέψουν στον δικό τους μικρό παράδεισο.
Το χωριό γνωρίζει, σέβεται και αξιοποιεί την ιστορία του. Οι πρώτοι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν εδώ τον 15ο αιώνα, για να αποφύγουν τους οθωμανούς και τους πειρατές. Με τη σκληρή δουλειά και τη θέλησή τους να πετύχουν, γρήγορα το χωριό άνθισε. Οι Λαυκιώτες ασχολήθηκαν με το εμπόριο, ήταν τεχνίτες και ναυτικοί ταξιδευτές. Γι’ αυτό και σήμερα πολλά από τα παλιά σπίτια έχουν αρχιτεκτονικές επιρροές από τους μακρινούς τόπους που επισκέφτηκαν οι ντόπιοι στα ταξίδια τους.
Ο επισκέπτης σήμερα θα νιώσει την αγάπη των ντόπιων για το παρελθόν του χωριού και τον πηλιορείτικο πολιτισμό. Σε ένα χωριουδάκι τόσο δα και θα βρουν Μουσείο Ραδιοφώνου, Λαογραφικό Μουσείο, το παλιότερο ίσως καφενείο της Ελλάδας που λειτουργεί ασταμάτητα από το 1785, ακόμη και ένα παραδοσιακό αρτοποιείο που λειτουργεί σε ένα κτίριο κάπως παράταιρο που, όπως λένε, χτίστηκε με σχέδια του Εβαρίστο ντε Κίρικο και θυμίζει σιδηροδρομικό σταθμό μάλλον παρά φούρνο! Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά για να εξάψουν την περιέργεια των δυνητικών επισκεπτών ντόπιοι και ξένοι κάτοικοι προσφέρουν όλο το χρόνο μαθήματα βοτανολογίας, μελισσοκομίας, μαγειρικής και άλλα πολλά. Έτσι, αθόρυβα και προσεκτικά, ο Λαύκος βρήκε μια θέση όχι μόνο στον τουριστικό χάρτη του Πηλίου αλλά και στις καρδιές μας.
