Τι κάνει κάποιον να ερωτοτροπεί εκτός γάμου; Παντρεμένοι άνδρες και γυναίκες αποκαλύπτουν τη συγκίνηση και τον πόνο, τις ενοχές και τη λύπη μιας παράνομης σχέσης.

Nate, 39 ετών, τεχνικός σύμβουλος

Γνώρισα τη γυναίκα μου στο πανεπιστήμιο και ακόμα την αγαπώ πολύ, αλλά έχουμε τελείως διαφορετικές προσδοκίες, κυρίως σε ό,τι αφορά το σεξ. Κάποτε είχα μια σχέση με κάποια γνωστή μου και ήταν μια εμπειρία συγκλονιστική, παθιασμένη και απολαυστική, αλλά δεν ήθελα να έχω άλλη σχέση μέσα στους δικούς μου κύκλους. Έτσι μπήκα σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών για εξωσυζυγικές σχέσεις που ονομάζεται Ashley Madison και έκτοτε είχα αρκετές σχέσεις.

Η τωρινή μου σχέση και εγώ πηγαίνουμε σε swingers’ clubs στο Λονδίνο, ένα από αυτά τα events μόνο με μάσκες. Είναι μια απίστευτη εμπειρία και για τους δυο μας και κάτι που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε με τους συντρόφους μας.

Επίσης, ξεκίνησα μια άλλη σχέση τον περασμένο Φεβρουάριο. Μένει μόνο 30 λεπτά από μένα και δουλεύουμε και οι δύο από το σπίτι, οπότε τον πρώτο καιρό πεταγόμασταν για μία ή δύο ώρες κάθε εβδομάδα και περνάγαμε καλά. Ήταν υπέροχα, αλλά υπήρχαν και μερικές φορές που ήμασταν μαζί στη δουλειά.

Μια φορά ο συνάδελφός μου με καλούσε συνέχεια. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν επείγον, οπότε δέχτηκα τη βιντεοκλήση και ζήτησα από τον φίλο μου να μην πει τίποτα. Είχα φρικάρει ελαφρώς… Εκείνη όμως είχε άλλες ιδέες και σύρθηκε κάτω από το γραφείο μου, γονατιστή μπροστά μου, με το κεφάλι της να ανεβοκατεβαίνει σε όλη τη διάρκεια. Εξαιρετικά ενοχλητικό, για να πω το λιγότερο.

Τον Ιούνιο μάλιστα αλλάξαμε το προφίλ μου στο Ashley Madison, ώστε να λέει ότι είμαστε ένα ζευγάρι που αναζητά ένα τρίτο ή ένα άλλο ζευγάρι. Βρήκαμε ένα – ένα άλλο ζευγάρι που έχει σχέση – και τις επόμενες εβδομάδες συζητήσαμε όλοι μαζί, τελικά κανονίσαμε τα διαδικαστικά (που ήταν δύσκολο) και συναντηθήκαμε για ένα διασκεδαστικό απόγευμα σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο. Ήταν καταπληκτικά. Ήμασταν όλοι εξαντλημένοι αλλά εξαιρετικά ευτυχισμένοι.

Η σύζυγος μου δεν έχει ιδέα για τις σχέσεις μου. Αισθάνθηκα απίστευτα ένοχος μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία, και πραγματικά πάλεψα με το αν πρέπει να το ομολογήσω ή όχι. Αλλά στη συνέχεια μπόρεσα να διαχωρίσω αυτά τα συναισθήματα. Δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα γι ‘αυτό. Είναι τόσο καυτό, τόσο διασκεδαστικό και το αγαπώ.

Annabel, 56 ετών, εικονογράφος

Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 18 ετών, οπότε όταν απεβίωσε ο πατέρας μου όταν ήμουν τριάντα, αποφάσισα να ζητήσω ψυχολογική βοήθεια για να διαχειριστώ το πένθος. Άρχισα να βλέπω έναν άνδρα θεραπευτή και αμέσως ένιωσα ότι με καταλάβαινε πραγματικά, πράγμα που ήταν υπέροχο.

Στη συνέχεια, ένα βράδυ, μετά από περίπου τέσσερις συνεδρίες που τον έβλεπα, έπεσα πάνω του στο θέατρο. Ήταν με τη σύζυγο του και προσποιήθηκε ότι δεν με γνώριζε, κάτι που υποθέτω ότι ήταν μέρος του απορρήτου των ασθενών. Ωστόσο, η απόρριψη με άφησε άφωνη. Ήταν σαν όλη η θλίψη μου για τον χαμό των γονιών μου να είχε μεταφερθεί ξαφνικά στην ανάγκη για καλοσύνη και ενδιαφέρον από αυτόν τον άνθρωπο.

Στην επόμενη συνεδρία μας, τον προειδοποίησα ότι τα συναισθήματά μου γι’ αυτόν είχαν γίνει κάπως ανεξέλεγκτα, αλλά αντί να με παραπέμψει σε κάποιον άλλον, μου είπε ότι ήταν αρκετά έμπειρος για να το χειριστεί αυτό και ότι θα «διατηρούσε τα όρια» μεταξύ μας.

Λίγες συνεδρίες αργότερα με άγγιξε στο χέρι. Το θυμάμαι έντονα. Ήταν ηλεκτρισμένο και μετά από αυτό δεν υπήρχε επιστροφή. Τα όρια κατέρρευσαν και είχα απόλυτη εμμονή και ανάγκη αυτόν τον άνθρωπο.

Εν τω μεταξύ, κατά τη διάρκεια των συνεδριών μας άρχισε να υποτιμά αθόρυβα το γάμο μου, οπότε ένιωθα ότι αυτό που είχα στο σπίτι δεν ήταν αρκετό. Οι συνεδρίες μας έγιναν προσωπικές, στο σπίτι της οικογένειάς του, όπου βρισκόταν το γραφείο του. Δεν σκεφτόμουν σχεδόν τίποτα άλλο. Ζούσα γι’ αυτόν.

Ακόμη και όταν ήμουν έγκυος στο τρίτο μου παιδί και μετά τη γέννα, απλά τον ποθούσα. Ταυτόχρονα, ένιωθα αηδία με τον εαυτό μου – αλλά και με εκείνον, καθώς ήξερα ότι με είχε προετοιμάσει με κάποιο τρόπο. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Αυτό συνεχίστηκε για δύο χρόνια, μια εντελώς φρικτή, εκτός ελέγχου εποχή, και έληξε μόνο όταν γνώρισα έναν άλλο άντρα – έναν παλιό φίλο – που έπαιρνε διαζύγιο και είχαμε μια σύντομη σχέση, απλά για να ξεχαστούμε, νομίζω.

Αργότερα ανακάλυψα ότι και ο σύζυγος μου είχε δεσμό – μέσω ενός μηνύματος που απευθυνόταν σε εκείνη, όχι σε μένα. Ήταν ντροπιασμένος και με παρακάλεσε να μείνουμε μαζί και να βρούμε μια λύση για το καλό των τριών μικρών παιδιών μας.

Στο πλαίσιο αυτής της συμφιλίωσης θεώρησα ότι έπρεπε να του εξομολογηθώ ότι είχα κι εγώ σχέση. Τη στιγμή που του το είπα, είπε ότι τα πράγματα είχαν τελειώσει οριστικά.

Ο γάμος είναι ένα εύθραυστο δοχείο. Η απιστία, ακόμη και αν δεν έχει αποκαλυφθεί, εξασθενεί ανεπανόρθωτα αυτό το δοχείο. Οι ρωγμές μπορούν να καλυφθούν με χαρτί ή κόλλα, αλλά δεν θα εξαφανιστούν ποτέ. Ακόμη και το παραμικρό μπορεί να το διαλύσει ξανά. Νομίζω ότι ήξερα από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε στενή επαφή με τον ψυχολόγο ότι ο γάμος μου θα τελείωνε μια μέρα.

Celia, 41 ετών, ερευνήτρια

Ο σύζυγος μου έχασε τη δουλειά του και εγώ έγινα η κύρια βιοπαλαιστής. Είναι ένας άνθρωπος με αρκετά μεγάλο εγωισμό. Με έβλεπε περισσότερο ως νοικοκυρά. Ήταν ένα σοκ γι’ αυτόν. Όλη του η ζωή κατέρρευσε. Έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Στην αρχή ένιωσα άσχημα γι’ αυτόν.

Αλλά ήμουν μόνη. Είχαμε μια πολύ καλή σεξουαλική ζωή, η οποία σταμάτησε εντελώς. Δεν είχαμε ποτέ μια ουσιαστική συζήτηση. Δεν ενδιαφερόταν. Πήγαινε νωρίς για ύπνο και εγώ καθόμουν μόνη μου. Σκέφτηκα, «Τι συμβαίνει στη ζωή μου; Δεν είναι αυτό που είχα φανταστεί». Σκέφτηκα, «Δεν θα το κάνω αυτό για 40 χρόνια». Αλλά δεν ήθελα να το τελειώσω. Τον παντρεύτηκα επειδή τον αγαπούσα».

Ένα βράδυ μπήκα στο διαδίκτυο και μπήκα σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών για παντρεμένους. Χρειαζόμουν λίγη τρυφερότητα. Τώρα έχω κάποιον που βλέπω όταν μου δίνεται η ευκαιρία. Υπάρχει μια σπίθα. Συναντιόμαστε συνήθως μία φορά την εβδομάδα, μέσα στην ημέρα. Πηγαίνουμε σε ένα ξενοδοχείο.

Δεν είναι μόνο σεξ. Βγαίνουμε και έξω. Μερικές φορές σε μέρη που δεν θα μπορούσα να αντέξω οικονομικά με τον άντρα μου. Παίρνω δώρα πού και πού. Δεν μπορώ να μείνω έξω όλη τη νύχτα, αν και το έκανα μια φορά. Έκλεισε δωμάτιο. Προσποιήθηκα ότι επισκεπτόμουν έναν φίλο μερικές ώρες μακριά. Επικίνδυνο, αλλά συναρπαστικό.

Τώρα που ο σύζυγος μου επέστρεψε στη δουλειά, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ, πολύ καλύτερα και επανεξετάζω τις δραστηριότητές μου. Παίζω με το σωστό και το λάθος.

Rob, 54 ετών, ακαδημαϊκός

Η σύζυγος μου και εγώ ήμασταν απίστευτα δεμένοι – δεν βγαίναμε έξω ούτε βλέπαμε πολλούς ανθρώπους. Είχαμε κοινούς στόχους, ιδανικά, ενδιαφέροντα. Και τότε, μετά από περίπου 20 χρόνια, αυτό έπαψε. Άρχισε να αλλάζει τη σχέση με τρόπους που δεν ήταν σωστοί για μένα, και δεν ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

«Πρέπει να μετακομίσουμε από την πόλη, να αλλάξουμε δουλειά. Δεν είμαι ευτυχισμένη». Θεωρούσαμε ο ένας τον άλλον δεδομένο. Δεν είχαμε σεξουαλική ζωή. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Υπήρχε πολύ λίγη ανθρώπινη επαφή. Δεν ήταν η λαγνεία που με οδήγησε στην αγκαλιά μιας γκόμενας. Χωρίς όλα αυτά τα στοιχεία, η σχέση γίνεται πιο αδύναμη».

*TheTimes